บทกลอนเกี่ยวกับดอกไม้

 

 

ดอกเอ๋ยดอกไม้ ดอกใหญ่ดอกน้อย
เอาดอกมาร้อย ค่อยเป็นมาลัย
สอนให้เอาไหม ทำไปเพลินใจ
สีสวยสดใส เอาไปบูชา

ดอกผกา.........ดอกน้อย........กระจ้อยริด
ดอกนิดนิด......ชมพูแต้ม......แซมดอกขาว
ชูช่อน้อย...........อวดโฉม.......งามพริ้งพราว
ทั้งดอกขาว.......ดอกชมพู......ดูงามตา ฯ   ดอกจําปา............สีเหลืองทอง.............แม่ผ่องผุด
เปรียบประดุจ.....จันทร์เพ็ญ................เด่นแสงฉาย
อยากโน้มน้าว......น้องนุช....................ไว้แนบกาย
จะไม่คลาย..........น้องนาง...................ห่างอกเลย
  ดอกจําปี........สีเหลืองนวล.........เจ้าชวนพิศ
กลิ่นชื่นจิต.....ยวนใจ..................กระไรหนอ
อยากเด็ดเจ้า.......เอาแซมผม.......ชมพะนอ
เหลืองละออ.......กลิ่นชื่น.........ระรื่นทรวง ฯ
 ดอกกุหลาบ.......ราชินี...........สีส้มอ่อน
หมู่ภมร............ตอมไต่.........ชวนไหลหลง
ก้านกี่งหนาม.....แหลมคม......นวลอนงค์
ดังป้ององค์......นงค์ลักษณ์.....ลักษคนาฯ
  หอมเอ๋ย หอมดอก ราตรี
คืนนี้ คืนนั้น คืนไหน
หอมดึก หอมเย็น ยิ่งกว่าใคร
ปลูกไว้ ในบ้าน หอมขจาย
 โอ้รินริน.....กลิ่นพะยอม.....หอมสดชื่น
กลิ่นระรื่น...ลมเลื่อย....เฉื่อยเฉื่อนฉิว
พระพายโชย....กลิ่นเจ้า....หอมจริงเจียว
จะไม่เหลียว....แลอื่น....ขอชื่นใจ ฯ
 กรรณิการ์ดอกขาววาวบริสุทธิ์
เธอผ่องผุดอยู่กลางมวลพฤกษา
อยากจะเด็ดดอกดมเจ้างามตา
หรือว่าฉันปล่อยเธอบานในไพรวัลย์
 โอ้ลำดวนนวลอนงค์
เจ้าโฉมยงอยู่แห่งไหน
เจ้าผลิดอก ณ ที่ใด
หรือตามได้ในเหมันต์
 สีขาวนวล อวลกลิ่น มะลิวัลย์
หอมเหมือนฝัน พันใจไว้ ไม่ยอมห่าง
ทั้งกิ่งก้าน ก็อ่อนโอน ดั่งนวลปราง
มีใครบ้าง ไม่รักเจ้า...... เฝ้าเคลียคลอ....
 เล็บมือนาง ทิ้งเงาจาง อยู่กลางใจ
งามไฉไล แต่กลิ่นใย จึงไม่หอม
เหมือนเจ้าทอด ทิ้งใจพี่ โอ้พยอม
แม้ไม่หอม แต่งามซึ้ง.... ติดตรึงตรา

สายหยุดเหมือนหยุดเธอไว้ที่ใจ
หยุดพักและหลับไหล
อยากอยู่ใกล้สายหยุดเธอ
หยุดโลกหากหยุดได้
อยากอยู่ใกล้ไม่ไปไหน
หยุดพักหลักกลางใจ
ขออยู่ใกล้สายหยุดเอย ^ --- ซ่อนเอยเจ้าซ่อนกลิ่น
ซ่อนไม่สิ้นกลิ่นความหอม
ตะหลบหอมอบอวน
ยั่วยวนใจไม่ลืมเลือน   แสงแดดจ้า แจ่มชัด ในสายตา
เพียงลมพา ระเรื่อย เฉื่อยเฉื่ยยฉิว
กลีบบางเบา ชมพูจัด ลมพัดปลิว
สุขร่มเย็น ใต้ร่มริ้ว มวลชงโค
 ดอกบานชื่น หยัดยื่น อยู่ดื่นดาษ
ทั้งสามารถ ขาดผู้ใด ใส่ใจเขา
เขาไร้ค่า เพราะเขาไม่ ต้องเพิ่งเรา..?
ช่างน่าเศร้า เพราะเก่งกล้า...... พาเดียวดาย.....
  ดอกน้อยน้อย ดั่งล่องลอย ให้คอยหา
งดงามตา พสุธา พร่างพรายสี
ดอกยี่สุ่น อุ่นด้วยไอ สามัคคี
เพราะดอกนี้ ผลิบานดอก.... ออกพร้อมเพรียง......  ดอกประดู่ ชูช่อ ล้อนภา
งามต้องตา โดดเด่นกลาง สุรีย์ศรี
จึงนึกถึง บทเพลง ทหารวาีรี
อันเพลงนี้ เมื่อได้ยิน ซาบซึ้งทรวง
  พลับพลึงขาว พราวสล้าง กลางวนา
พิสุทธิ์ตา งามวิไล เฉิดฉายฉัน
น่าชื่นชม ที่เติบใหญ่ อย่างอดทน
เพียงได้ยล คนงาม นามพลับพลึง
  ทานตะวัน รับทาน จากตะวัน
สีเหลืองอัน สดใส ในอรุณรุ่ง
ทั่วทิวทุ่ง แดดทอทาบ ฉาบตะวัน
ทุกคืนวัน เจ้าชูช่อ รออรุณ.....
 ดอกประยงค์ ชูช่อ เป็นเม็ดกลม
เจ้าล้อลม ชมชอบ ทุกแห่งหน
อยากประคอง น้องน้อย ให้ทุกคน
ถ้าได้ยล แลได้กลิ่น ซึ้งตรึงใจ
  สีเหลืองสด สุกสกาว ทั่วทั้งกาย
ยิ่งเพริศพราย รายล้อมด้วย สุรีย์ศรี
เจ้าพวงทอง เบ่งบาน ตลอดปี
เพื่อให้พี่ ได้ยล ได้ชื่นชม...
  พุทธชาด ขาวสะอาด นักแม่นาง
ยุทธภพ ต่างครวญคราง ว่างามเหลือ
เปรียบดอกขาว ดั่งหิมะ มิคลุมเคลือ
ยอดฝีมือ ยังต้องเชื่อ .......เอื้อนงคราญ